من و خدای مهربانم

آنجا که ایمان است ، نسیم عشق می وزد
آنجا که عشق است ، صلح حکم فرماست
آنجا که صلح است ، خدا هست
و آنجا که خدا هست ، خوشی و سعادت بر آن سایه افکنده است . . .

خدای من خداییست که اگر سرش فریاد کشیدم
به جای اینکه با مشت به دهانم بزند
با انگشتان مهربانش نوازشم می کند و می گوید
میدانم جز من کسی نداری . . 

من خدایی دارم ، که در این نزدیکی است
نه در آن بالاها
مهربان ، خوب ، قشنگ
چهره اش نورانیست
گاهگاهی سخنی می گوید ، با دل کوچک من، ساده تر از سخن ساده من
او مرا می فهمد ، او مرا می خواند ، او مرا می خواهد